Αφιερωμένη στη μνήμη του Στάθη Ψάλτη

Αρχείο: Σάσης Κόλλια

Δημοτικό Σχολείο Βέλου, Σχολικό έτος 1958-1959. Ο Στάθης Ψάλτης είναι στο 14.

Η σημασία της πίστης

Ομιλία του συγχωριανού μας κ. Σπυρίδωνα Μαρίνη.

"Μέσα στην Εκκλησία, μέσα στη ζωή της πίστης, κάθε σημαντικό και καθοριστικό γεγονός για την ζωή μας, όπως είναι ο πόλεμος, η αρρώστια ή ο θάνατος, αντιμετωπίζεται διαφορετικά από την λογική του κόσμου που δεν ζει εκκλησιαστικά. Ο άνθρωπος της Εκκλησίας έχει μια ματιά διαφορετική: έχει την ματιά της πίστης. Αυτό μας είπε σήμερα ο Απόστολος Παύλος, αυτό μας παρουσίασαν οι ευαγγελικές διηγήσεις της αιμορροούσα και του αρχισυνάγωγου Ιαείρου. Η διαφορετική αυτή ματιά των ευαγγελικών περικοπών, κατά έναν θαυμαστό τρόπο, συνδέονται και αντανακλώνται μέσα σ’ ένα ιστορικό γεγονός από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού σήμερα τιμούμε με το μνημόσυνο αυτό τους πεσόντες αδελφούς μας.

Έρχαρτ Κέστνερ

Το 1952 ένας Γερμανός, ο Έρχαρτ Κέστνερ, θέλησε να επισκεφθεί το νησί της Κρήτης. Η γερμανική πρεσβεία πίστευε ότι ήταν πολύ νωρίς με τις νωπές μνήμες από τα ολοκαυτώματα στα χωριά της Κρήτης και τις ανοιχτές πληγές από τη γερμανική κατοχή. Όμως, ο Γερμανός πήγε και επισκέφθηκε και το γερμανικό νεκροταφείο, εκεί που είχαν ταφεί Γερμανοί στρατιώτες που είχαν χάσει τη ζωή τους στη περίοδο της κατοχής. Και εκεί με έκπληξη είδε μια ζωντανή ψυχή, μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. «Την πλησίασα», λέει ο Κέστνερ «και τη ρώτησα»

-          Είστε από εδώ;

-          Μάλιστα.

-          Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς.

Απαντά η γυναίκα:

-         Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ το ’41 με ’44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως, πως όλα τούτα ήταν παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του παιδιού μου.

Πως μπορεί, όμως να συνδέεται η γυναίκα της Κρήτης με τα ευαγγελικά πρόσωπα της αιμορροούσας γυναίκας και του αρχισυνάγωγου Ιαείρου; Ας δούμε σύντομα τα δύο αυτά πρόσωπα.

Η αιμορροούσα για το Ιουδαϊκό περιβάλλον είναι μια γυναίκα ακάθαρτη και βδελυρή, όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά, διότι η ροή του αίματος σημαίνει για κάθε Εβραίο τον φορέα των κακών πνευμάτων. Ο Νόμος των Ιουδαίων απαγόρευε σ’ αυτή την γυναίκα να βγει από το σπίτι της και να έρθει σε επικοινωνία με τους άλλους. Λόγω της πάθησης της επομένως, είναι καταδικασμένη σε μόνιμη απομόνωση, κοινωνική απόρριψη και περιφρόνηση. Κι εκείνη τι κάνει; Τολμά και βγαίνει έξω και πλησιάζει τον Κύριο «τρέμουσα» λέει το Ευαγγέλιο. Πιστεύει τον Χριστό η απλή αυτή γυναίκα. Αγγίζει το ιμάτιο του Χριστού, δηλαδή κοινωνεί τον Χριστό και σώζεται αμέσως «παραχρήμα» από την θανατηφόρα ασθένειά της. Μας βεβαιώνει γι’ αυτό ο Κύριος, ο οποίος την αποκαλεί «θύγατερ» δηλαδή παιδί μου και την καταχωρεί στους υιούς και θυγατέρες της Βασιλείας Του: «η πίστις σου σεσωκέ σε».

Αντίθετα από την άσημη και ανώνυμη αιμορροούσα, ο Ιάειρος είναι σημαντική προσωπικότητα της Ιουδαϊκής κοινωνίας, είναι αρχισυνάγωγος. Μπροστά στο θάνατο της κόρης του ο Ιάειρος ταπεινώνεται και έρχεται ικέτης προς τον Κύριο. Πιστεύει σ’ Εκείνον. Όταν του ανακοινώνεται ο θάνατος του παιδιού του, οπότε δεν έχει νόημα ούτε η πίστη στον Ιησού, ούτε και  η παρουσία του στη ζωή του, εκείνος δεν φεύεγι, αλλά ακούει τν Κύριο να του λέει: «μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται». Ο Ιάειρος συνεχίζει να πιστεύει και η κόρη του τελικά «παραχρήμα» ανασταίνεται.

Η πίστη είναι μια κίνηση απελευθέρωσης. Η αιμορροούσα όπως και ο Ιάειρος σπάνε τα δεσμά των κοινωνικών συνθηκών που τους εγκλωβίζουν και τους δεσμεύουν. Τολμούν ένα βήμα ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού ταυτίζεται με την αγάπη προς το πρόσωπό Του και η αγάπη είναι ένα βήμα προς τα έξω, μια πρόκληση ελευθερίας. Δεν είναι τυχαία, επομένως, η σύνδεση με την Εκκλησία των δύο αυτών ιερών κειμένων που είναι μια πρόκληση προς την ελευθερία και την αγάπη. Επιστέγασμα όλων αυτών, είναι το μήνυμα της ανάστασης. Κι εδώ ακριβώς συναντάμε την χαροκαμένη μάνα από την Κρήτη. Η πίστη της κρητικιάς μάνας είναι τόσο έντονη, που βιώνει μέσα της την ενότητα της Εκκλησίας. Αισθάνεται Εκκλησία. Πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών και στην αιώνια ζωή, διότι αν δεν πιστεύεις στην Ανάσταση των νεκρών, αν δεν πιστεύεις στην αιωνιότητα που χαρίζει ο Χριστός, δεν πας ν’ ανάψεις τα καντήλια στους τάφους, δεν κάνεις μνημόσυνα, δεν προσεύχεσαι υπέρ ζώντων και τεθνεόντων. Το εκκλησιαστικό βίωμα αυτής της μάνας την απελευθερώνει από τις κοινωνικές, εθνικές ή φυλετικές συνθήκες που ζει στην καθημερινότητά της. Ο κόσμος γύρω της απαιτεί από εκείνη να μισεί τους δολοφόνους κατακτητές. Εκείνη όμως μέσα στην αγάπη και στην ενότητα του αναστημένου Χριστού, βλέπει στους τάφους τους, τον τάφο του δικού της παιδιού. Στα πρόσωπα τους, το πρόσωπο του δικού της. Κι αυτό διότι πιστεύει και αγαπά. Αυτά συνιστούν και τους βασικούς άξονες της ορθόδοξης πνευματικότητας. Δεν νοείται πνευματική ζωή χωρίς ελευθερία και αγάπη.

Αυτό μας δείχνει η αιμορροούσα και ο Ιάειρος. Αυτό μας δείχνει με το παράδειγμα της και η μάνα της Κρήτης. Αυτό τελικά δείχνει και η παρουσία όλων μας κάθε πρωί Κυριακής στη Θεία Ευχαριστία. Επομένως, η πρόκληση στην πίστη δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρόσκληση προς την ουσιαστική ζωή, πρόσκληση στην αναστημένη ζωή που παρέχει μόνον ο Χριστός. Γι’ αυτό και η κοινωνία μας με τον Χριστό είναι η μόνη εγγύηση της πνευματικής ζωής."

Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Βέλου,

29 Οκτωβρίου 2017

Άγιος Νεκτάριος Βέλου (δεκαετία '60)

Αρχείο: Δημήτρη Φαραζή

Κατά την κατασκευή της ηλεκτρολογικής εγκατάστασης στον νεοανεγειρόμενο τότε, Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου Βέλου.

Διακρίνονται:

1. Φαραζής Παναγιώτης
2. Τσοτσώνης Τιμολέων
3. Κούτουλας Παναγιώτης