Ο Θεόδωρος Ράπτης γεννήθηκε στο Βέλο την πρωτοχρονιά του
1882. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του
Αναστασίου Ράπτη και της Αναστασίας Ράπτη από τα συνολικά επτά παιδιά που
απέκτησαν.
Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο Βέλο και κατόπιν πήγε στο
γυμνάσιο Κορίνθου από το οποίο αποφοίτησε το 1900. Ο πατέρας του πίστευε ότι
είχε σπουδάσει αρκετά, μπροστά όμως στην
επιμονή της κόρης του Ελένης και της γυναίκας του, υποχώρησε και τον έστειλε
στην Αθήνα να σπουδάσει δάσκαλος.
Αποφοίτησε από το
διδασκαλείο τον Ιούνιο του 1902. Την
ίδια χρονιά καταταγεί στο στρατό στο πρώτο τάγμα ευζώνων στην Κόρινθο. Το 1903 διορίζεται δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Μελισσίου, από το οποίο μετατίθεται το 1904 στο δημοτικό
σχολείο Κοκκωνίου, όπου και παραμένει
έως το 1912.
 |
| Απόφοιτοι Διδασκαλείου - Ιούνιος 1902 |
Το 1912 ξεσπά ο Βαλκανικός Πόλεμος και βρίσκεται ως έφεδρος
αξιωματικός στην πρώτη γραμμή στην Μακεδονία να πολεμά εναντίον των Τούρκων
αρχικά και κατόπιν των Βουλγάρων. Για
τον ηρωισμό που επέδειξε τιμήθηκε με μετάλλιο ανδρείας. Γράφει πολεμικό ημερολόγιο στο οποίο αναφέρει
λεπτομερώς τις επιτυχίες, την χαρά, την
θλίψη, τον πόνο και την συγκίνηση που
νιώθει ένας στρατιώτης. Αισθήματα που
εμείς σήμερα δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Ξεχωριστή είναι η περιγραφή της εισόδου του
τάγματος ευζώνων στη Θεσσαλονίκη και η χαρά και η συγκίνηση των Ελλήνων για την
απελευθέρωση της πόλης.
 |
| Στρατιωτική Φωτογραφία - Ιούνιος 1916 |
Μετά το τέλος του πολέμου επιστρέφει στην έδρα του στο
Κοκκώνι. Το 1916 ιδρύει στο Βέλο τον
πρώτο Γεωργικό Συνεταιρισμό στην Αργολιδοκορινθία. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους κάνει μια ομιλία
στην γενική συνέλευση όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει τα εξής:
"Ζούμε σε ένα από τα ωραιότερα μέρη του κόσμου με
εξαιρετικό κλίμα όπου παράγονται ποιοτικά προϊόντα, οι αγρότες ζουν φτωχικά, δουλεύοντας
όλη μέρα χωρίς να απολαμβάνουν τους κόπους της δουλειάς τους αναγκάζοντας έτσι
πολλούς να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό." Αναφέρει ότι μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών "όταν
τελειώσουν το δημοτικό σχολείο βοηθούν τους γονείς τους στα κτήματα στις πιο
βαριές εργασίες, έλλειψη χρημάτων και
εργατών, στις εργασίες συμμετέχουν και τα κορίτσια. Έτσι τα παιδιά σε συνδυασμό με την ελλιπή
διατροφή έχουν πρόβλημα στην ανάπτυξη τους και το βασικότερο στην ψυχολογία
τους." Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι είναι εμφανείς οι κακουχίες και
οι στερήσεις στα μάτια τους. Κατηγορεί
για την άθλια κατάσταση των αγροτών την πολιτεία με την υπέρογκη φορολογία, τους
εμπόρους οι περισσότεροι των οποίων ήταν και κομματάρχες, οι οποίοι έκλεβαν, εκμεταλλεύονταν και εκβίαζαν τους φτωχούς
κτηματίες. Τέλος απευθύνεται λέγοντας τους ότι μοναδική ελπίδα για να
ευημερήσουν, είναι η μεταξύ τους καλή συνεργασία για την πρόοδο του
συνεταιρισμού.
Το 1918 είναι ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του συλλόγου
διδασκάλων Κορινθίας, θέση στην οποία θα παραμείνει για πολλά χρόνια με
συμμετοχή σε ανώτατα όργανα και με συνεχή αγώνα για την βελτίωση του
εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των
εκπαιδευτικών.
Τον Ιανουάριο του 1921 μετατίθεται στο δημοτικό σχολείο
Βέλου, όμως δεν θα προλάβει να χαρεί την μετάθεση του στο χωριό του, καθώς αρχίζουν οι πολιτικές διώξεις των
"Βασιλικών" στους "Βενιζελικούς" και καθότι ήταν στέλεχος του κόμματος των
Φιλελευθέρων, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα
τις διαδοχικές ανά τρίμηνο μεταθέσεις του στην Λάρισα, στην Στιμάγκα, στο Περιγιάλι, στο Χιλιομόδι όπου και παρέμεινε για ενάμιση
χρόνο μέχρι τον Μάρτιο του 1923.
Ύστερα επιστρέφει στο Βέλο ως διευθυντής του σχολείου
αρρένων. Με την βοήθεια της κοινότητας, των γονέων, του συλλόγου ερασιτεχνών και του συναδέλφου
του Αντώνιου Τσαγρή προσπαθεί και καταφέρνει να εξοπλίσει το νέο διδακτήριο με
όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα διδασκαλίας, βιβλία, θρανία κ. α.
Θεωρεί το δημοτικό σχολείο ως το λαϊκό πανεπιστήμιο, όπου τα φτωχά παιδιά θα μπορέσουν να
αποκτήσουν γερές βάσεις για την βελτίωση της ζωής τους και της κοινωνίας. Στηλιτεύει την άσχημη συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων του στους μαθητές, τους κατηγορεί για ελλειπή τεχνική διδασκαλίας,
και το κυριότερο ότι δεν μελετούν τις καινούργιες εκπαιδευτικές πρακτικές, κάνοντας
ιδιαίτερη αναφορά στην Παιδοψυχολογία. Πιστεύει ότι ο δάσκαλος πρέπει να βλέπει τους μαθητές σαν
δικά του παιδιά, και εκείνα να τον
βλέπουν σαν φίλο χωρίς να έχουν φοβία απέναντι του.
Την ίδια περίοδο πρωτοστατεί στην δημιουργία Κοινής
Χορτονομής Ιδιοκτησίας Βέλου, ο οποίος
πετυχαίνει μετά από πολύχρονους
δικαστικούς αγώνες, την διανομή 10.000 στρεμμάτων στους απόγονους των
αγοραστών της εκτάσεως, η οποία μένει αδιανέμητη από το 1814.
Το 1927 παντρεύεται την Μαρία Σωτηροπούλου με την οποία
αποκτά τέσσερα παιδιά, τον Αναστάσιο, την Παρασκευή η οποία αργότερα ακολουθεί τα
βήματα του και γίνεται δασκάλα, τον Ηλία
και τον Τρύφωνα.
Το 1929 παίρνει άδεια άνευ αποδοχών και πηγαίνει στη Αθήνα
όπου γράφεται στην Γεωπονική Σχολή. Σκοπός του δεν είναι μόνο να σπουδάσει
γεωπόνος, αλλά και να πιέσει πολιτικά πρόσωπα για να βοηθήσουν στην κατασκευή
νέου διδακτηρίου στο Βέλο, αφού μετά τον σεισμό του 1928, το σχολείο έχει καταστραφεί και τα παιδιά
στεγάζονται σε ξύλινα παραπήγματα.
Επισκέπτεται πολλά σχολεία των Αθηνών, δημόσια και ιδιωτικά και του κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το
σύστημα διδασκαλίας στην Μαράσλειο Σχολή. Βρίσκει ανοικτές πόρτες στα υπουργεία καθώς πρωθυπουργός της
χώρας είναι πλέον ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με τον οποίο τον συνδέει προσωπική φιλία.
Στο τέλος του ίδιου έτους επιστέφει στο Βέλο εγκαταλείποντας
τις σπουδές του, για οικογενειακούς
λόγους και ξεκινά με την βοήθεια, της κοινότητας τον αγώνα για την κατασκευή
του νέου διδακτηρίου. Έχει την χαρά να το βλέπει να ολοκληρώνεται το 1936, και να
διδάξει σε αυτό.
 |
| Μπροστά από το νέο διδακτήριο - Ιούνιος 1935 |
Την ίδια περίοδο είναι
αντιπρόεδρος της ένωσης γεωργικών συνεταιρισμών Κιάτου. Σε επίσκεψη του υπουργού γεωργίας του Ιωάννη
Μεταξά στο Κιάτο, παρουσία πλήθους
κόσμου παρενέβη και καταγγέλλει την διαφθορά του προέδρου της ένωσης, ο οποίος ήταν στέλεχος της 4ης Αυγούστου. Αυτό το γεγονός ήταν και
η αιτία στο να αποχωρήσει από την
ενεργό υπηρεσία τον Σεπτέμβρη του 1938. Παρόλα αυτά παραμένει ενεργός, αρθρογραφώντας σε εφημερίδες
και περιοδικά, για θέματα εκπαιδευτικά, αγροτικά κ.α.
Το 1940 είναι μέλος στο Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, και
συνεργάζεται στενά με τον πρόεδρο του κόμματος Αλέξανδρο Μπαλτατζή.
Ακολουθεί ο πόλεμος και η κατοχή, όπου και οργανώνει με την
βοήθεια του συνεταιρισμού, διανομή στις οικογένειες, λαδιού, ζάχαρης, αραβόσιτου κ.α.
Μετά το τέλος του πολέμου εκλέγεται 3 φορές κοινοτικός
σύμβουλος και συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη του
Βέλου και της Βόχας γενικότερα.
Απεβίωσε στις 12 Δεκεμβρίου το 1968 σε ηλικία 86 ετών. Στην κηδεία του εκφώνησε συγκινητικό επικήδειο, ο Δημήτριος
Βυτινιώτης, ο οποίος υπήρξε μαθητής του
και μετέπειτα δάσκαλος και διευθυντής του Δημοτικού σχολείου Βέλου.
Βέλο,
20 Ιανουαρίου 2019
