Τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής - Το μοιρολόι της Παναγίας - στο Βέλο Κορινθίας

"Τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, σε αντίθεση με τα λοιπά κάλαντα (Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς, Θεοφανίων, Λαζάρου και Βαΐων), έχουν θρηνητικό χαρακτήρα και αναφέρονται στη Σταύρωση του Χριστού. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής ομάδες παιδιών γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν το μοιρολόι «Σήμερα μαύρος ουρανός», γνωστό και ως «Μοιρολόι της Παναγίας». Σε πολλές περιοχές της χώρας τα κορίτσια της ομάδας κρατούν ένα στεφάνι, πλεγμένο με λουλούδια εποχής, το οποίο στη συνέχεια το εναποθέτουν είτε στον Επιτάφιο, είτε στον τάφο του προσφάτως αποβιώσαντος ενορίτη. Στην Σκιάθο άδονται την Μεγάλη Πέμπτη από ομάδες παιδιών, που γυρνούν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας καλαμένιους σταυρούς στολισμένους με λουλούδια της άνοιξης. Τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής τείνουν σήμερα να εκλείψουν."

Παρακάτω, σας παραθέτουμε τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, έτσι όπως τα τραγουδούσε στην παιδική της ηλικία η συγχωριανή μας κ. Αλεξάνδρα Μασούρη - Κελέγκα.

Τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής

Σήμερα μαύρος ουρανός,

σήμερα μαύρη ημέρα.

Σήμερα όλοι θλίβονται,

και τα βουνά λυπούνται.

Σήμερα έβαλαν βουλή,

οι άνομοι Εβραίοι,

οι άνομοι και τα σκυλιά,

οι τρεις καταραμένοι,

για να σταυρώσουν τον Χριστό,

των Πάντων Βασιλέα.

Ο Κύριος ηθέλησε,

να μπει σε περιβόλι.

Να λάβει δείπνο μυστικό,

για να τον λάβουν όλοι.

Η Παναγιά, η Δέσποινα,

καθόταν μοναχή της,

τις προσευχές της έκανε,

για τον μονογενή της.

Φωνή εξήλθε εξ ουρανού,

απ' Αρχαγγέλου στόμα.

Σώνουν Κυρά μου οι προσευχές,

σώνουν και οι μετάνοιες

και τον Υιόν σου πιάσανε

και στον φονιά τον πάνε

και στου Πιλάτου την αυλή,

εκεί τον τυραννάνε.

Χαλκιά, χαλκιά φτιάξε καρφιά,

φτιάξε τρία περόνια.

Κι εκείνος ο Παράνομος,

βαρεί και φτιάχνει πέντε.

Συ φαραέ που τα 'φτιαξες,

πρέπει να μας διδάξεις.

Βάλτε τα δυο στα πόδια του,

τ' άλλα δυο στα χέρια.

Το τρίτο το φαρμακερό,

βάλτε το στη καρδιά του,

να στάξει αίμα το νερό,

να λιγωθεί η καρδιά του.

Η Μάρθα, η Μαγδαληνή

και του Λαζάρου η μάνα,

επήραν το στρατί - στρατί,

στρατί το μονοπάτι.

Και το στρατί τις έβγαλε,

εις του κλειστού την πόρτα.

Άνοιξε πόρτα του κλειστού

και πόρτα του Πιλάτου.

Και η πόρτα από το φόβο της,

άνοιξε μοναχή της.
Κοιτούν δεξιά, κοιτούν ζερβά,
κανέναν δεν γνωρίζουν,
κοιτούν και δεξιότερα,
βλέπουν τον Άγιο Γιάννη.

Άγιε Γιάννη Πρόδρομε
και βαπτιστή του Γιού μου,
μην είδες τον Υιόκα μου
και τον διδάσκαλό σου.
Δεν έχω στόμα να σου πω,
γλώσσα να σου μιλήσω.
Δεν έχω χέρι πάλαμο,
για να σου Τον εδείξω.
Βλέπεις εκείνον τον ψηλό
τον παραπονεμένο,
όπου φορεί πουκάμισο
στο αίμα βουτηγμένο;
Εκείνος είναι ο Γιόκας σου
και με ο διδάσκαλός μου.

Η Παναγιά, σαν τ' άκουσε
έπεσε και ελιγώθει.
Δεν μου μιλάς παιδάκι μου,
δεν μου μιλάς παιδί μου.
Τι να σου πω μανούλα μου,
που διάφορο δεν έχεις.
Μόνο το Μέγα Σάββατο,
κοντά το μεσημέρι,
όπου θα λαλήσει ο πετεινός,
σημάνουν οι καμπάνες,
σημάνει και η Αγιά Σοφιά,
με τρεις χρυσές καμπάνες.

Όποιος το λέει, σώζεται
κι όποιος το ακούσει, αγιάζει
κι όποιος το καλοαφουγκραστεί,
παράδεισο θα λάβει.
Παράδεισο και λίβανο,
από τον Άγιο Τάφο.

πηγές:

1. Κείμενο: Σαν Σήμερα.gr
2. Κάλαντα: από το αρχείο της κας Αλεξάνδρας Μασούρη - Κέλεγκα