Σεβαστοί Πατέρες,
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Αξιότιμε Κύριε Δήμαρχε,
Κυρίες και Κύριοι,
μαζευτήκαμε απόψε εδώ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημοτικού σχολείου Βέλου και παρουσιάσαμε ένα συνοπτικό και απλό στην συγγραφή του βιβλίο, που διαπραγματεύεται ωστόσο ένα πολύ σπουδαίο θέμα. Κι αυτό, είναι ο ναός της αγίας Μαρίνας που χτίστηκε –όπως ακούσαμε – πριν από 150 χρόνια, υπό την καθοδήγηση και τον σχεδιασμό του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ.
Έχω την αίσθηση όμως, ότι δεν μαζευτήκαμε απόψε από αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, ούτε από μία ιστορική περιέργεια των γεγονότων του 1880, πολύ λιγότερο, από ένα καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για την θρησκευτική ζωγραφική του 19ου αιώνα. Ποιος μπορεί λοιπόν να είναι ο βαθύτερος λόγος που μας συγκέντρωσε όλους απόψε εδώ;
Είναι το μυστικό κάλεσμα μιας 15άχρονης κοπέλας που θυσιάστηκε με ανδρεία το 270 μ.Χ. στην Μικρά Ασία, για την πίστη και την αγάπη της στον Χριστό, και που διάλεξαν οι Βελιώτες πρόγονοί μας ως προστάτιδα του χωριού τους, χτίζοντας με πολύ κόπο και μόχθο το σπίτι της: η κοπέλα αυτή είναι η Αγία Μεγαλομάρτυς Μαρίνα. Νοιώθω, λοιπόν, ότι οι περισσότεροι από εσάς ακούσατε μέσα στην καρδιά σας το μυστικό κάλεσμα της Παρθενομάρτυρος, και ήρθατε απόψε εδώ.
Θα πω μόνον δύο λόγια, διότι κάθε βιβλίο, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο μιλάει αυτό το ίδιο για τον δημιουργό του. Πριν όμως σας πω τις δυό αυτές σκέψεις μου για το βιβλίο, θέλω να συγχαρώ δημόσια τόσο την Κυρία Ράπτη όσο και τον Κύριο Τρυφωνόπουλο για την επιμελημένη παρουσίασή τους. Προσέγγισαν και οι δύο το κείμενο με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό.
Αισθάνομαι επίσης την ανάγκη να ευχαριστήσω:
1ον, όλα τα μέλη του Συλλόγου Βελιωτών, για την τιμητική προς το πρόσωπό μου ανάθεση της συγγραφής του βιβλίου. Με την πράξη τους αυτή αναίρεσαν το λόγιον του Κυρίου που διασώζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς «ὅτι οὐδεὶς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ» (4,24),
2ον, τον αρχιτέκτονα και αδελφικό φίλο Ανδρέα Πυρπυρή, ο οποίος βοήθησε το έργο της συγγραφής αγοράζοντας με δικά του έξοδα την απαραίτητη αλλά πολυδάπανη αρχιτεκτονική βιβλιογραφία για τον Τσίλερ,
3ον, τον κ. Γιώργο Τερζή για την υπέροχη φωτογράφιση εντός και εκτός του ναού, διότι η καλλιτεχνική του ματιά αναδεικνύει καίρια την αισθητική του βιβλίου,
4ον, τον αλλοτινό καθηγητή μου και τωρινό υπεύθυνο συντονιστή της έκδοσης κ. Δημήτριο Τερζή, για την άριστη τυπογραφική εργασία του βιβλίου, κάτι που χαρακτηρίζει άλλωστε κάθε εργασία των γραφικών τεχνών του Καταγράμματος.
Τέλος, επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως δύο κυρίους: τον Πρόεδρο Νικόλαο Κούτουλα και τον ταμία του Συλλόγου Ιωάννη Χρυσικόπουλο. Και οι δύο, έδειξαν μεγάλη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου κι αυτό με τιμά εξαιρετικά. Θεωρώ δε και τους δύο, ως έμμεσους συγγραφείς του βιβλίου, διότι πρόθυμα και με ζήλο, μου παρείχαν όλα τα απαραίτητα ιστορικά αρχεία όπως και πληροφορίες από την προσωπική τους έρευνα. Χωρίς την δική τους συμβολή, δεν θα ήταν δυνατή η συγγραφή και υλοποίηση αυτού του έργου. Τους είμαι ειλικρινά ευγνώμων και θέλω να τους διαβεβαιώσω και δημόσια, ότι θα βρίσκομαι, όποτε μου ζητηθεί, πάντα στο πλευρό του Συλλόγου Βελιωτών, διότι ο ρόλος που έχει να διαδραματίσει ως σύλλογος, ιδιαίτερα σήμερα, είναι ανεκτίμητος: οφείλει σαν Φάρος αυτοσυνειδησίας να λάμπει και να διαλύει τα σκοτάδια που θέλουν να ξεχάσουμε την ιστορική μας παρουσία, εδώ, στα χώματα της Σικυώνας για τουλάχιστον 2.500 χρόνια. Σκοτάδια που δεν θέλουν Έλληνες αλλά Ελλαδίτες, σκοτάδια που δεν θέλουν ανθρώπους υγιείς αλλά ασυμπτωματικούς αρρώστους, και πάνω απ’ όλα σκοτάδια που δεν θέλουν ανθρώπους πιστούς αλλά αποστειρωμένα, φοβισμένα άτομα. Εύχομαι ολόψυχα η αγία Μαρίνα να καθοδηγήσει την προαίρεση των αρμοδίων ώστε ν’ αποκτήσει σύντομα ο Σύλλογος την δική του στέγη!
Αγαπητοί φίλοι και συν-δημότες. Μέσα στο ναό της αγίας Μαρίνας Βέλου μεγάλωσα από νήπιο. Εκεί κατηχήθηκα ως μαθητής του δημοτικού Σχολείου κάθε Σάββατο. Εκεί έζησα χαρές, εκεί και λύπες. Στο ναό αυτό συνόδευσα την αδερφή μου ως νύφη στον γάμο της, και εκεί ασπάστηκα για τελευταία φορά τους γονείς μου, συγγενείς, συμμαθητές και γείτονες. Μοιραία, λοιπόν, τα βιώματα αυτά, συνοδεύουν τις σκέψεις και τις λέξεις του βιβλίου.
Ως συγγραφέας γνωρίζω πολύ καλά ότι, για ένα τόσο σπουδαίο θέμα που απαιτεί βαθιά ιστορική έρευνα, το παρόν βιβλίο παρουσιάζει ενδεχομένως πολλές ελλείψεις. Στόχος μας δεν ήταν να δημιουργήσουμε ένα βαθυστόχαστο σύγγραμμα για λίγους, αλλά ένα βιβλίο προσιτό σε πολλούς που να ενσωματώνει την επιστημονική του τεκμηρίωση μέσα στο λόγο και όχι σ’ ένα πλήθος παραπομπών, απαραίτητες στον επιστήμονα.
Στο τέλος του κειμένου, ο βίος της αγίας Μαρίνας που ανήκει στην αγιολογική γραφή της ομοζύγου μου Άννας, αποτελεί –για μένα- την ωραιότερη ποιητική στιγμή του βιβλίου, εκεί που χτυπάει η καρδιά του, με την σημασία που έχει η καρδιά στην βιβλική ανθρωπολογία, δηλαδή ως πηγή της συνειδητής, σκεπτόμενης και ελεύθερης προσωπικότητας, ως τόπος –αν θέλετε- των αποφασιστικών προτιμήσεών μας, εκεί που λέμε το μεγάλο ναι ή όχι στον Θεό.
Όπως και να έχει, η αρχή έγινε, έστω και κατά τρόπο συνοπτικό.
Εύχομαι ολόψυχα το πρώτο αυτό, ατελές εγχείρημα συγγραφής για το ναό της Αγίας Μαρίνας Βέλου, να συνεχιστεί πληρέστερα και επιστημονικότερα από ικανούς και εμπνευσμένους συγγραφείς.
Και κάτι τελευταίο:
Ο Ορθόδοξος ναός, όπως και η εικόνα, είναι για μένα πρωτίστως ένα βαθιά υπαρξιακό, ένα ζωντανό γεγονός και δευτερευόντως ένα ιστορικό τεκμήριο. Αυτή η προτεραιότητα έχει βαρύνουσα σημασία και το λέω με την συνείδηση του συντηρητή εικόνων και ιστορικού της τέχνης. Είτε, επομένως, μιλώ ναοδομικά, για κόγχη, τόξα, τέμπλο ή τρούλλο, είτε μιλώ εικαστικά για τοιχογραφία, χρώμα, σχέδιο, τεχνοτροπία, όλα αποτελούν ένα ζωντανό γεγονός που περιέχει ζωή και κατ’ επέκταση τα στοιχεία αυτά ζωοποιούν τον άνθρωπο που έρχεται σε επαφή μαζί τους. Η θεώρησή μου αυτή δεν πηγάζει από την μεταφυσική ή την φιλοσοφία του υπαρξισμού, ούτε βέβαια από ένα είδος θρησκοληψίας, αλλά από την βιωμένη πραγματικότητα της λειτουργικής ζωής και ορθόδοξης θεολογίας.
Επιτρέψτε μου, σας παρακαλώ, κλείνοντας, να ταυτίσω την σκέψη μου με τα λόγια ενός λειτουργιολόγου και αντιαιρετικού συγγραφέα της Εκκλησίας, του αγίου Συμεώνος επισκόπου Θεσσαλονίκης. Ο σοφός αυτός επίσκοπος έζησε λίγο πριν από την Πτώση της Βασιλεύουσας. Στο έργο του, συμπυκνώνεται το φως της εκκλησιαστικής εμπειρίας χιλίων χρόνων, φως, το οποίο εύχομαι να φωτίσει το σημερινό σκοτάδι της πατρίδας μας. Μας λέει λοιπόν ο άγιος Συμεών:
«Μέσα στο ναό υπάρχουν ζωντανές οι υποστατικές ενέργειες του Θεού, γι’ αυτό και εμφανίζονται άγγελοι και άγιοι και συντελούνται θαύματα. Εκπληρώνονται αιτήματα και γίνονται θεραπείες. Ακόμα κι αυτά τα άψυχα πράγματα, όπως το νερό, οι πέτρες, οι κολόνες, οι κουρτίνες, τα σιδερικά, ενεργούν.»
«Αυτά τα ίδια, τα άψυχα και κτίσματα του Θεού που δεν έχουν από μόνα τους τίποτα, πώς ενεργούν; Ενεργούν με την χάρη του Θεού που ήρθε πάνω τους δια της επικλήσεως του αρχιερέα και του ονόματος του Θεού που κατονομάσθηκε πάνω σ’ αυτά τα υλικά, ακριβώς, για να αγιαζόμαστε εμείς. Όπου λοιπόν υπάρχει το όνομα του Θεού και η επίκληση του Δημιουργού των πάντων, δηλαδή της Αγίας Τριάδας που είναι ο μοναδικός αληθινός Θεός, όλα τα κάνει άγια, και εκτελεί τα πάντα, και θεραπείες κάνει και σώζει τους πάντες δια της χάριτος.»
Σας ευχαριστώ.
Πατήστε εδώ για να παρακολουθήσετε το βίντεο από την εκδήλωση, στο κανάλι μας στο YouTube.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου